Koszyk
Miód pitny już od starożytności jest popularny w Polsce. W państwie Piastów, jeśli brakowało wina, to zastępowało się łatwiej dostępnymi trunkami, takimi jak piwo, czy właśnie miód pitny. Miód pitny spożywany był najczęściej podczas ważnych uroczystości, chociażby takich jak wesela. Uznawany za napój luksusowy oraz kosztowny Ceniono miód, który przechowywany był w dębowych beczkach, tak zwany dębnikiem, o który wspomina między innymi Mickiewicz w Panu Tadeuszu. Najwięcej miodu pito na Podolu do XVII wieku. Z czasem miód pitny tracił na znaczeniu i wybierano inne trunki, takie jak wino, a wśród innych to nawet tańsze i prostsze w produkcji jak wódkę. Na Podhalu miód pitny nadal cieszył się popularnością. Pod koniec XVII wieku był już rzadkością. W większej ilości spożywano go wśród osób z niższej sfery. Do miodów dodawano różne soki, które miały na celu poprawić smak, takie jak zioła i korzenie. Głównie ceniono lipiec, czyli miód, który wyrabiany jest z miodu lipowego. Polskie miody pitne zarejestrowane są jako przez Komisję Europejską. Klasyfikację miodów pitnych można podzielić według trzech kryteriów.
Istnieje kilka sposobów na przygotowanie brzeczki, aczkolwiek dzieli się na niesycone i sycone. W przypadku niesyconych to miód należy wymieszać z wodą i fermentacja dokonuje się bez dodatkowych zabiegów i gotowania, w których owo sycenie następuje. Jeśli chodzi o sycone to miód mieszany, jest również z wodą, aczkolwiek w tej sytuacji otrzymana brzeczka jest gotowana. Jest to technika, która stosowana jest najczęściej. Ze względu na to, że proces gotowania ma na celu zniszczenia różnych szkodliwych drobnoustrojów, które mogą zaszkodzić fermentacji.
Wyróżnić można tutaj cztery stopnie rozcieńczania brzeczki wodą. Pierwszy z nich to półtoraki, czyli są to miody, w których na 1l – 1,4 kg wzięto 0,5 l wody. Taki typ miodu pitnego fermentuje bardzo ciężko, ale dając słodki produkt o wysokiej jakości. Miód pitny, aby był gotowy, musi poleżeć nawet do 10 lat. Stężenie cukru wynosi ponad 50 %, dlatego fermentacja przebiega bardzo wolno. Miód pitny półtorak jest najdłużej dojrzewającym rodzajem. Leżakowanie zajmuje nawet od 8 do 10 lat. Cechują się również najwyższą procentową zawartością alkoholu. Miód pitny półtoraki należy pić bez żadnych dodatków i smakuje idealnie na zimno jak i na ciepło. Doskonale sprawdza się z potrawami mięsnymi, rybnymi oraz wegetariańskimi. Następny sposób to dwójniak, czyli miód, w których na 1l miodu dodaje się 1l wody. Miód pitny dwójniak rozcieńcza się 1:1. Stężenie cukru wynosi do 44%, przez co trunek należy do tych słodkich. Muszą leżakować do około 4 lat, a zawartość procentowa wynosi 15%. Najczęściej spożywa się go bez dodatków. Można pić również na zimno jak i na ciepło, podgrzany z plastrem pomarańczy albo laską cynamonu. W przypadku miodu pitnego trójniak na 1l dodaje się aż 2 litry wody. Dojrzewają 1,5 roku, dlatego nadają się na szybsze spożycie. Ze względu na większe rozcieńczenie posiada niższą zawartość cukru. Podaje się go w tradycyjnym glinianym kubku w temperaturze pokojowej. Smakuje idealnie na gorąco, dzięki czemu sprawdza się jako rozgrzewający zimą trunek. Można dodawać do niego przyprawy, imbir, goździki, kardamon, anyż, wanilię i gałkę muszkatołową. Ostatnim jest czwórniak, czyli miód, w którym na 1 litr daje się 3 litry wody. Dojrzewają tylko od 6 do 8 miesięcy. Są uważane za najłatwiejsze do sporządzenia. Smakuje najlepiej podczas obiadu. Podawać można na zimno, ponieważ sprawdza się jako drink, jak i na gorąco, gdzie na organizm działa rozgrzewająco, wzmacniająco i leczniczo.
W miodach naturalnych brzeczka została sfermentowana bez żadnych dodatków, oczywiście oprócz kwasku cytrynowego oraz drożdży winnych. Jeśli chodzi o miody chmielowe brzeczka, została sfermentowana z dodatkiem chmielu od 5 g do 10 g na 10 litrów brzeczki. Do miodów korzennych dodaje się przyprawy takie jak cynamon, goździki, imbir, pieprz, wanilia oraz jałowiec. W przypadku miodów owocowych dodaje się tylko soków owocowych do uwarzonej, wystudzonej brzeczki.